STUURGROEP OCWA
(OCNA
SIBIULUI /Roemenië – WADDINXVEEN/Nederland)
De Stuurgroep OCWA is door de diaconie van de Hervormde
Gemeente van Waddinxveen opgericht op 16 juni 1999.
Doel
·
financiële hulp
·
hulp bij werkgelegenheidsprojecten
·
structurele hulp (kindertehuis)
·
kledinginzameling
Hoe het contact tussen Ocna Sibiului en Waddinxveen
tot stand is gekomen en is uitgegroeid tot zustergemeenten vertellen Cor en
Truus de Mos:
In 1995 bezochten wij enkele Oostbloklanden: via het
voormalige Oost-Duitsland (DDR), Polen, Slowakije en Hongarije kwamen wij op 4 augustus
in Roemenië aan. Hoewel deze landen tot 1989 allemaal achter het IJzeren
Gordijn lagen, was het verschil tussen
de eerste vier en Roemenië verbijsterend groot.
De wegen waren abominabel: vanwege de grote kuilen
kon je maximaal 40 tot 50 km per uur rijden en soms was het maar beter
stapvoets te rijden. Over heel het land lag als het ware een grauwsluier.
De mensen bewogen zich voort op fietsen die die naam
eigenlijk niet waard waren, of in auto’s die het bij ons aardig zouden doen in
een optocht van “old-timers”, maar dan niet zo goed onderhouden, of door middel
van een paard en wagen.
Wat ook direct opviel was dat het hektische gedoe
van het westen hier totaal ontbrak.
Een verademing, dat wel, maar wanneer je mensen voor
hun met muurtjes en hekken afgezette erf zag zitten, had je de neiging te
zeggen: Zien jullie al dat werk niet, dat gedaan kan worden? Nee, blijkbaar
niet. Het totalitaire regime van het echtpaar Ceaucescu had hen als het ware
apatisch gemaakt: zelf het initiatief tot iets nemen was hun nooit geleerd.
En wat een armoede heerste er in dit land. Bij de
eerste stop over de grens kon een
ongeveer 15-jarige jongen, die eigenlijk alleen maar wat vodden droeg,
dolblij gemaakt worden met twee t-shirts. En je schaamt je wanneer je denkt aan
de goedgevulde klerenkast thuis.
De reisgids vermeldt, dat er in Ocna Sibiului, 15 km
ten noordoosten van Sibiu (in het midden van Roemenië) een Romaanse
gereformeerde kerk uit 1240 staat. Dus op naar de camping van Ocna Sibiului. We
gaan op zoek naar het sanitair. Niet moeilijk te vinden, want reeds van ver
komt ons een penetrante geur tegemoet. De oorzaak? Uit de kranen komt geen
druppel water!! Navraag bij de receptie leert ons, dat dit al enige tijd zo is.
Op onze vraag wanneer er weer water is, luidt het antwoord: misschien over drie
dagen, misschien over drie maanden! Dus sluiten we maar aan in de rij bij de
dorpspomp en halen we met een emmer het benodigde water naar boven! Later
zouden we horen, dat dit regelmatig voorkomt. En weer denk je aan de luxe
thuis: mengkranen, die met een simpele draaibeweging koud en warm water
produceren.
Op zaterdagavond gaan we proberen te weten te komen
wanneer de kerkdienst morgen begint. De koster blijkt in de dikke muur rond de
kerk te wonen. Gastvrij als de Roemenen zijn , moeten we binnenkomen en wordt
ons van alles voorgezet: van koek tot sterke drank. Het laatste in een heel
klein glaasje, maar genoeg om behoorlijk
draaierig van te worden.
Met heel veel moeite lukt het ons het doel van ons
bezoek uit te leggen. Wij spreken geen Hongaars (Ocna Sibiului ligt in het
Hongaarse gedeelte van Roemenië) en het gezin van de koster geen Nederlands.
De vrouw van de koster probeert ons duidelijk te
maken, dat het gezin nog nooit iets via een hulpactie heeft gekregen. Dus naar
de auto en na enig passen en meten staat iedereen vol trots te pronken met
afgedankte westerse kleding!
De volgende morgen zijn we zeer verbaasd wanneer we
merken, dat de melodieën van de psalmen exact dezelfde zijn als in Nederland.
We zingen dapper mee……. in het Nederlands! We zijn ontroerd, dat er ondanks de
taalbarrière een band gevoeld wordt, want “….de Geest doorbreekt de grenzen en
doet ons elkaar verstaan”! Na de dienst spreken we nog met enkele
gemeenteleden, die wat Duits of Engels kennen. Ook nu is men zeer dankbaar voor
de meegenomen kleding.
De predikant, Orban Csaba, nodigt ons uit voor de
maaltijd in de pastorie. We maken kennis met zijn vrouw Ilona.
Een rondgang door het huis levert de volgende feiten
op:
v Warmwatervoorziening is er
niet.
v De elektrische bedrading is
zeer verouderd; zo zijn er bv. heel weinig stopcontacten, met als gevolg, dat
je uit moet kijken niet
te struikelen over de los in
de vertrekken liggende bedrading.
v In de winter wordt één kamer
verwarmd met hout waarvoor DM 200 betaald moet worden: twee maandsalarissen!
v Daar de winter lang en koud
is (20° tot 25° vorst) zijn alle binnenmuren tot ongeveer één meter hoogte
drijfnat.
v Alleen het bed en de
bijbehorende kast zijn eigendom, de overige meubels zijn geleend, inclusief een
bedje voor de baby die op komst is.
v De keuken bestaat uit één
enkel fonteintje!
We nemen
afscheid en beloven contact te blijven houden.
Tijdens de reis naar huis laat de situatie in
Roemenië en met name in Ocna Sibiului ons niet meer los. Hoe kunnen wij hier
helpen? Er moet in Waddinxveen toch een draagvlak voor een eventuele hulpactie
zijn? En dan worden we beschaamd: zonder dat we het wisten was in Waddinxveen al gesproken over de
mogelijkheid jongeren uit de gemeente te betrekken bij een concreet
hulpverleningsproject, bijvoorbeeld in een voormalig Oostblokland!
Onze plannen werden van Hogerhand
geleid! Vol vertrouwen konden we verder gaan en we moesten denken aan Nehemia,
die zei: :”De God des Hemels, Hij zal het ons doen gelukken, en wij, Zijn
knechten, zullen ons gereedmaken en bouwen”.
En gebouwd is er, maar voor het zover was, moest er
nog heel wat geregeld worden! Eerst wordt er overleg gepleegd met dominee Van
Campen en dominee Van der Plas. Door middel van een brief wordt er contact
gezocht met de diaconie. Verschillende gesprekken volgen en tot onze grote
vreugde staat de diaconie positief tegenover onze plannen. Samen proberen we
een en ander handen en voeten te geven. Na publicatie in de kerkbode wordt een catechisatie-uur van dominee Van
Campen gebruikt om jongeren enthousiast te maken. Hetzelfde gebeurt enkele
weken later op een verenigingsavond van Maranatha. En niet tevergeefs:
uiteindelijk kan een groep van 20 jongeren en begeleiders gevormd worden. Zij
zullen in de zomer van 1997 voor drie weken naar Roemenië afreizen.
Maar wat moet er nu exact gebeuren? Door
vervolgbezoeken aan Ocna Sibiului is er wel grofweg een werkplan gemaakt, maar
eigenlijk zouden enige kwartiermakers
met een deskundig oog naar alle werkzaamheden moeten gaan kijken. En ja hoor,
na een oproep in de kerkbode melden zich drie gemeenteleden: Arie Verbree,
Richard Stehouwer en Govert van Klaveren.
Op 29 april 1997 gaan zij op weg naar Roemenië.
Van hun ervaringen en aanwijzingen wordt door de
groep van 20 dankbaar gebruik gemaakt. En op dinsdag 8 juli 1997 om 05.00 uur
vertrekt de karavaan voor een reis van 2000 km!! Er wordt heel veel materiaal
meegenomen in door Waddinxveners gesponsorde busjes. Drie dagen later, ’s
avonds om twaalf uur, komen we eindelijk bij de pastorie aan.
Praktisch de hele pastorie wordt onder handen
genomen. Veel privacy heeft het predikantenechtpaar niet, maar na twee weken
heeft de pastorie een metamorfose ondergaan. En met een goed gevoel kunnen de
Waddinxveense hulpverleners naar huis gaan. Het bezoek aan Ocna Sibiului zal
niet gauw vergeten worden!