STUURGROEP OCWA

(OCNA SIBIULUI /Roemenië – WADDINXVEEN/Nederland)

De Stuurgroep OCWA is door de diaconie van de Hervormde Gemeente van Waddinxveen opgericht op 16 juni 1999.

Doel

· financiële hulp

· hulp bij werkgelegenheidsprojecten

· structurele hulp (kindertehuis)

· kledinginzameling

Hoe het contact tussen Ocna Sibiului en Waddinxveen tot stand is gekomen en is uitgegroeid tot zustergemeenten vertellen Cor en Truus de Mos:

In 1995 bezochten wij enkele Oostbloklanden: via het voormalige Oost-Duitsland (DDR), Polen, Slowakije en Hongarije kwamen wij op 4 augustus in Roemenië aan. Hoewel deze landen tot 1989 allemaal achter het IJzeren Gordijn lagen, was het verschil tussen de eerste vier en Roemenië verbijsterend groot.

De wegen waren abominabel: vanwege de grote kuilen kon je maximaal 40 tot 50 km per uur rijden en soms was het maar beter stapvoets te rijden. Over heel het land lag als het ware een grauwsluier.

De mensen bewogen zich voort op fietsen die die naam eigenlijk niet waard waren, of in auto’s die het bij ons aardig zouden doen in een optocht van “old-timers”, maar dan niet zo goed onderhouden, of door middel van een paard en wagen.

Wat ook direct opviel was dat het hektische gedoe van het westen hier totaal ontbrak.

Een verademing, dat wel, maar wanneer je mensen voor hun met muurtjes en hekken afgezette erf zag zitten, had je de neiging te zeggen: Zien jullie al dat werk niet, dat gedaan kan worden? Nee, blijkbaar niet. Het totalitaire regime van het echtpaar Ceaucescu had hen als het ware apatisch gemaakt: zelf het initiatief tot iets nemen was hun nooit geleerd.

En wat een armoede heerste er in dit land. Bij de eerste stop over de grens kon een ongeveer 15-jarige jongen, die eigenlijk alleen maar wat vodden droeg, dolblij gemaakt worden met twee t-shirts. En je schaamt je wanneer je denkt aan de goedgevulde klerenkast thuis.

De reisgids vermeldt, dat er in Ocna Sibiului, 15 km ten noordoosten van Sibiu (in het midden van Roemenië) een Romaanse gereformeerde kerk uit 1240 staat. Dus op naar de camping van Ocna Sibiului. We gaan op zoek naar het sanitair. Niet moeilijk te vinden, want reeds van ver komt ons een penetrante geur tegemoet. De oorzaak? Uit de kranen komt geen druppel water!! Navraag bij de receptie leert ons, dat dit al enige tijd zo is. Op onze vraag wanneer er weer water is, luidt het antwoord: misschien over drie dagen, misschien over drie maanden! Dus sluiten we maar aan in de rij bij de dorpspomp en halen we met een emmer het benodigde water naar boven! Later zouden we horen, dat dit regelmatig voorkomt. En weer denk je aan de luxe thuis: mengkranen, die met een simpele draaibeweging koud en warm water produceren.

Op zaterdagavond gaan we proberen te weten te komen wanneer de kerkdienst morgen begint. De koster blijkt in de dikke muur rond de kerk te wonen. Gastvrij als de Roemenen zijn , moeten we binnenkomen en wordt ons van alles voorgezet: van koek tot sterke drank. Het laatste in een heel klein glaasje, maar genoeg om behoorlijk draaierig van te worden.

Met heel veel moeite lukt het ons het doel van ons bezoek uit te leggen. Wij spreken geen Hongaars (Ocna Sibiului ligt in het Hongaarse gedeelte van Roemenië) en het gezin van de koster geen Nederlands.

De vrouw van de koster probeert ons duidelijk te maken, dat het gezin nog nooit iets via een hulpactie heeft gekregen. Dus naar de auto en na enig passen en meten staat iedereen vol trots te pronken met afgedankte westerse kleding!

De volgende morgen zijn we zeer verbaasd wanneer we merken, dat de melodieën van de psalmen exact dezelfde zijn als in Nederland. We zingen dapper mee……. in het Nederlands! We zijn ontroerd, dat er ondanks de taalbarrière een band gevoeld wordt, want “….de Geest doorbreekt de grenzen en doet ons elkaar verstaan”! Na de dienst spreken we nog met enkele gemeenteleden, die wat Duits of Engels kennen. Ook nu is men zeer dankbaar voor de meegenomen kleding.

De predikant, Orban Csaba, nodigt ons uit voor de maaltijd in de pastorie. We maken kennis met zijn vrouw Ilona.

Een rondgang door het huis levert de volgende feiten op:

v Warmwatervoorziening is er niet.

v De elektrische bedrading is zeer verouderd; zo zijn er bv. heel weinig stopcontacten, met als gevolg, dat je uit moet kijken niet

te struikelen over de los in de vertrekken liggende bedrading.

v In de winter wordt één kamer verwarmd met hout waarvoor DM 200 betaald moet worden: twee maandsalarissen!

v Daar de winter lang en koud is (20° tot 25° vorst) zijn alle binnenmuren tot ongeveer één meter hoogte drijfnat.

v Alleen het bed en de bijbehorende kast zijn eigendom, de overige meubels zijn geleend, inclusief een bedje voor de baby die op komst is.

v De keuken bestaat uit één enkel fonteintje!

We nemen afscheid en beloven contact te blijven houden.

Tijdens de reis naar huis laat de situatie in Roemenië en met name in Ocna Sibiului ons niet meer los. Hoe kunnen wij hier helpen? Er moet in Waddinxveen toch een draagvlak voor een eventuele hulpactie zijn? En dan worden we beschaamd: zonder dat we het wisten was in Waddinxveen al gesproken over de mogelijkheid jongeren uit de gemeente te betrekken bij een concreet hulpverleningsproject, bijvoorbeeld in een voormalig Oostblokland! Onze plannen werden van Hogerhand geleid! Vol vertrouwen konden we verder gaan en we moesten denken aan Nehemia, die zei: :”De God des Hemels, Hij zal het ons doen gelukken, en wij, Zijn knechten, zullen ons gereedmaken en bouwen”.

En gebouwd is er, maar voor het zover was, moest er nog heel wat geregeld worden! Eerst wordt er overleg gepleegd met dominee Van Campen en dominee Van der Plas. Door middel van een brief wordt er contact gezocht met de diaconie. Verschillende gesprekken volgen en tot onze grote vreugde staat de diaconie positief tegenover onze plannen. Samen proberen we een en ander handen en voeten te geven. Na publicatie in de kerkbode wordt een catechisatie-uur van dominee Van Campen gebruikt om jongeren enthousiast te maken. Hetzelfde gebeurt enkele weken later op een verenigingsavond van Maranatha. En niet tevergeefs: uiteindelijk kan een groep van 20 jongeren en begeleiders gevormd worden. Zij zullen in de zomer van 1997 voor drie weken naar Roemenië afreizen.

Maar wat moet er nu exact gebeuren? Door vervolgbezoeken aan Ocna Sibiului is er wel grofweg een werkplan gemaakt, maar eigenlijk zouden enige kwartiermakers met een deskundig oog naar alle werkzaamheden moeten gaan kijken. En ja hoor, na een oproep in de kerkbode melden zich drie gemeenteleden: Arie Verbree, Richard Stehouwer en Govert van Klaveren.

Op 29 april 1997 gaan zij op weg naar Roemenië.

Van hun ervaringen en aanwijzingen wordt door de groep van 20 dankbaar gebruik gemaakt. En op dinsdag 8 juli 1997 om 05.00 uur vertrekt de karavaan voor een reis van 2000 km!! Er wordt heel veel materiaal meegenomen in door Waddinxveners gesponsorde busjes. Drie dagen later, ’s avonds om twaalf uur, komen we eindelijk bij de pastorie aan.

Praktisch de hele pastorie wordt onder handen genomen. Veel privacy heeft het predikantenechtpaar niet, maar na twee weken heeft de pastorie een metamorfose ondergaan. En met een goed gevoel kunnen de Waddinxveense hulpverleners naar huis gaan. Het bezoek aan Ocna Sibiului zal niet gauw vergeten worden!

Home